شجاعت آن نیست که از آدمهای شجاع تقلید کنی،

بلکه آن است که به شیوه خود زندگی کنی

و بهای آن را نیز بپردازی.

حتی اگر بهای به شیوه خود زیستن ،خود زندگی باشد،باز ارزش آن را دارد.

زیرا در چنین شیوه ی زیستن است که روح به دنیا می آید .

هنگامی که کسی آماده است تا برای چیزی بمیرد،همین آمادگی و شور اوست که اورا دوباره متولد میکند.

اگردراین آمادگی رنجی نهفته است،رنج زایمان است.

به شیوه ی خویش زیستن،شجاعت میخواهد ،دل و جرات میخواهد.

به شیوه خود زندگی کن؛

شبیه خودت باش و بس.

نگران عوام نصیحت گو مباش .

زندگی خودرا ترسیم کن.

از روی نقش کهنه ی دیگران نقاشی نکن.

خلاق باش.

اگرهم در شیوه خود بر خطا باشی ،

بهتر ازآن است که دیگران به جای تو زندگی کنند

و تو بر صواب باشی .

زیرا کسی که به شیوه ی دیگران زندگی میکند

و بر صواب است

زندگی را به بطالت میگذارند.

کسی که به شیوه ی خود زندگی میکند،و بر خطاست،

بلاخره دیر یا زود از خطای خویش درس خواهد گرفت.

او خطای خویش را دستمایه ی تجربه ای تازه خواهد کردوبا تجربه های خویشتن ،خواهد بالید.